'Nu ze hier zijn, kan ik eindelijk een echte vader voor ze zijn'

De dag dat de Afghaanse Farhad (38) zijn vrouw en kinderen moest verlaten, staat in zijn geheugen gegrift. Zes jaar lang wachtte hij in Nederland op zijn gezin. De slopende periode bereikte het absolute dieptepunt toen de Taliban afgelopen augustus Kabul binnenvielen. Omdat Farhad als tolk werkte voor de internationale troepen, liep zijn gezin extra gevaar. ‘Ik was altijd hoopvol, maar die dag was ik in shock.’ 

‘Het is meer dan zes jaar geleden. Ik had maanden aaneengesloten als tolk voor de internationale troepen gewerkt en kwam eindelijk thuis. De kinderen, Wahabuddin, Zuhal, Ahmed Tamnim en Zahra lagen al op bed. “Laat ze maar slapen”, zei ik tegen mijn vrouw Palwasha. “Ik zie ze morgen wel”. Maar nog geen twee uur later drongen mannen ons huis binnen, op zoek naar mij. Ik ontsnapte, maar wist dat ik nergens meer veilig zou zijn. Ik moest het land verlaten.’

Hoopvolle woorden
‘De vlucht bracht me naar Nederland. “Nooit je hoop verliezen”, zei de advocaat die mij bijstond tijdens mijn asielaanvraag. Zijn woorden waren de afgelopen jaren mijn houvast. Hoe het is om gescheiden te zijn van je gezin, is niet voor te stellen. Die pijn ken je alleen als je het zelf meemaakt. Het gemis went niet en is er altijd. Tijdens de eenzame, maar ook tijdens de fijne momenten. Als ik een lekkere maaltijd at of een goed gesprek had, hoopte ik dat mijn gezin dat ook zou hebben die dag.’

Papa’s loopje
‘We belden bijna elke dag. Mijn jongste dochter was nog zo klein toen ik vertrok, ze kende me alleen via de telefoon. “Hoe loopt papa eigenlijk?”, wilde ze weten van mijn vrouw. “En hoe knuffelde hij mij?”. Elke dag na schooltijd vroegen de kinderen aan hun moeder of ik nog had gebeld. En als ik een afspraak had bij de IND, bleef iedereen thuis. Veel te bang om een telefoontje te missen.’

Wantrouwen
‘Helaas had ik meestal geen of slecht nieuws. Sommige mensen werden wantrouwig. “Heeft hij niet gewoon een ander gezin?”, vroegen ze aan mijn vrouw. Toch is ze altijd loyaal gebleven. Slechts één keer verloor ze haar hoop om mij ooit weer terug te zien: op het moment dat de Taliban Kabul binnenvielen. Ook ik was toen in shock. Omdat ik voor de internationale troepen had gewerkt, liep mijn gezin extra gevaar. Pas toen ik hoorde dat mijn vrouw en kinderen op het vliegveld in Kabul waren aangekomen, kon ik weer hopen.’

Straten vol Taliban
‘De tocht naar het vliegveld was gevaarlijk. Onderweg zag mijn gezin hoe de straten waren overgenomen door de Taliban. “Mannen met lange haren en stomme gezichten”, zo beschrijft mijn jongste dochter hen. Ze schoten in de lucht en sloegen iedereen met riemen en kettingen. Maar mijn vrouw en kinderen hebben het gered. Tien dagen verbleven ze op het chaotische vliegveld, voordat het vliegtuig eindelijk naar Nederland vertrok.’

De beste vader
‘Thuis vulde ik de koelkast met lekker eten en vers sap, zoals ik mijn kinderen had beloofd. Ik kon niet wachten om hen en mijn vrouw de vrijheid te laten ervaren die zij nooit hebben gekend of gevoeld. Met hen te fietsen, wandelen en voetballen. Nu ze hier zijn, kan ik eindelijk een echte vader voor ze zijn. En niet zomaar eentje, maar een betere vader dan ze ooit hebben gehad.’

UPDATE: Hoe is het nu? Farhad en zijn dochter Zarha vertellen

Farhad: 'In begin voelde dat soms nog als een droom'
'Toen mijn gezin nog in Afghanistan was, stonden er telkens buurtkinderen aan de deur: zijn je kinderen er al en komen ze buitenspelen? Eindelijk hoef ik niet meer uit te leggen dat ze nog steeds in Afghanistan zijn. Eindelijk zijn ze hier en kunnen ze zelf ervaren hoe vrijheid voelt. Ik heb hen uitgelegd: je mag in Nederland je eigen keuzes maken. Je hebt hier de veiligheid om in het donker nog naar buiten te gaan en de mogelijkheid om te wandelen in groene parken en om te spelen op straat. In begin voelde dat soms nog als een droom, maar al snel fietsten ze door onze straat en voetbalden ze met buurtkinderen op het veldje. En ik doe graag mee! Op dit moment zijn we druk om alle documenten in orde te maken zodat ze binnenkort naar school kunnen. Langzaam wordt ons leven normaal.'

Farhads jongste dochter Zahra kijkt uit naar de toekomst:
‘Ik vind het heel leuk in Nederland. Vooral om te spelen en te fietsen op straat. Dat kon ik allemaal niet in Afghanistan. Mijn vader zegt dat je in Nederland niet bang hoeft te zijn, maar een keer was ik dat wel. Toen schoten de buren vuurwerk af. Ik dacht dat de Taliban ook naar Nederland waren gekomen en dat ze schoten met hun geweren. In Afghanistan had mijn school geen stoelen of tafels. Ik vind het leuk dat ze dat in Nederland wel hebben. Nu mag ik nog niet naar school, maar ik heb heel veel zin om straks wel te gaan. Om met andere kinderen te spelen, maar ook omdat ik later dokter wil worden. Mijn opa woont nog wel in Afghanistan. Soms vraagt hij of ik terugkom. Dan zeg ik: ‘voor geen miljoen Afghaanse afghani! Zo heet het geld daar.’

Met hulp van VluchtelingenWerk is Farhad na zes jaar herenigd met zijn geliefde Palwasha en zijn kinderen Wahabuddin, Zuhal, Ahmed Tamnim en Zahra. Help mee om ook andere vluchtelingen te herenigen met hun gezin!

Help een gezin, doneer direct >>