'En toen kwam daar eindelijk de dag dat ik mijn gezin kon ophalen van Schiphol'

Eén, twee en zelfs drie doodsbedreigingen kon de Pakistaanse Ikram (35) wel hebben, maar op een dag werd het risico om in Pakistan te blijven te groot. Hij vluchtte naar Nederland. Hier wachtte hij elf maanden op zijn vrouw en dochtertje. ‘Na elk telefoongesprek had ik buikpijn. Behalve die ene keer, toen ze voor het eerst “papa” zei.’ 

‘Mijn dochter was nog maar een baby toen ik moest vluchten. En kleine kinderen groeien zo snel. Tijdens elk videogesprek leek ze weer een beetje veranderd. Na die telefoontjes had ik altijd buikpijn. Behalve die ene keer, toen ze voor het eerst “papa” tegen me zei. Ik had nog twintig euro en daarmee gaf ik een feestje in het azc. Om het bijzondere moment met iedereen te vieren.’

Niet meer veilig
'Het was verschrikklijk om mijn vrouw Muntaha en dochter Anabia te moeten achterlaten, maar ik had geen keus. We behoren tot de Ahmadiyya, een moslimgemeenschap die in Pakistan verboden is. Alleen al iemand op een religieuze manier begroeten is voor ons strafbaar. Ook zijn er veel winkels en restaurants die ons weren. “Verboden voor Ahmadiyya ”, staat soms letterlijk op de gevel.'

Dag en nacht
'Eén, twee of drie doodsbedreigingen kon ik wel hebben. Maar uiteindelijk werd het risico te groot. “Je moet hier weg, jongen”, zei mijn moeder. “Je bent hier niet meer veilig”. Ik vluchtte naar Nederland en hoopte hier een veilige plek te vinden voor mijn gezin. Een van mijn kamergenoten in het azc vertelde dat hij al acht jaar aan het wachten was. De gedachte dat ik zo lang gescheiden zou zijn van mijn vrouw en dochter, hield me dag en nacht bezig. Gelukkig kreeg ik snel een verblijfsvergunning en kon ik gezinshereniging aanvragen.' 

Mooiste cadeau 
'Het antwoord op die aanvraag kwam per post. Met behulp van internet probeerde ik de brief te ontcijferen, maar ik durfde de vertaling niet te geloven. Pas toen een Nederlands sprekende vriend mij met een brede lach omhelsde, wist ik dat er echt goed nieuws stond: mijn gezin mocht komen. Met die boodschap gaf Nederland mij het grootste cadeau dat ik ooit zou krijgen.’

Compleet
‘En toen kwam daar eindelijk de dag dat ik mijn gezin kon ophalen van Schiphol. Eerst herkende mijn dochter me niet. “Ik ben je vader”, vertelde ik haar, maar ze moest huilen. Twee minuten later deed ze haar eerste stapje in mijn richting. Toen voorzichtig nog eentje. En daarna kon ik haar eindelijk weer knuffelen. Vanaf dat moment is mijn leven weer compleet.’

UPDATE: Hoe is het nu? Ikram vertelt

Een droom is uitgekomen
‘In de maanden dat ik op mijn vrouw en dochter wachtte, zat ik veel buiten. Wanneer ik kinderen van Anabia’s leeftijd voorbij zag komen met hun moeder, maakte het me altijd verdrietig: ik wilde zo graag ook buiten wandelen met mijn vrouw en dochter. Die droom is uitgekomen. Elke dag gaan we er samen op uit. Anabia vindt het heerlijk om te stappen door het gras en te zoeken naar kastanjes.’

Dankbaar
‘In Pakistan zouden mijn vrouw en dochter de meeste tijd binnen zijn. Buiten was het voor hen niet veilig genoeg. Hier kunnen ze naar school en de straat op met hun haren los. Hier kunnen zij werken, leren en leven met mensen van alle geloven en achtergronden. Dat wij nu in deze vrijheid kunnen leven, daar zal ik Nederland altijd dankbaar voor zijn.’

Met hulp van VluchtelingenWerk is Ikram na bijna een jaar herenigd met zijn geliefde Muntaha en zijn dochtertje Anabia. Help mee om ook andere vluchtelingen te herenigen met hun gezin!

Help een gezin, doneer direct >>