'Dat ik nu hun stemmetjes weer in huis kan horen, is iets onbeschrijfelijks'

De bedjes van zijn dochter en twee zoons waren al lang opgemaakt. In de kasten stond speelgoed klaar. Maar het huis bleef nog lang leeg. Na ruim twintig zenuwslopende maanden sloot de Syrische Mohamad (39) zijn vrouw en kinderen weer in zijn armen. Wij waren bij de hereniging op Schiphol! Bekijk de hartverwarmende beelden.

Vertrek uit Syrië
‘De burgeroorlog in Syrië dreef mijn gezin steeds verder van huis. Toen de oorlog onze woonplaats Aleppo bereikte, trokken mensen zich terug in hun wijken. Gewapende groepen bevochten elkaar op straat. Als Koerdische minderheid liepen wij extra gevaar. In 2013 verlieten mijn vrouw Roula en kinderen Rojinda, Abdul Alhanan en Ahmed en ik de stad. Vanaf dat moment, is mijn gezin op de vlucht.’

Opnieuw op de vlucht
‘We vertrokken naar Afrin, een stad verderop. Vijf jaar later werd ook die stad binnen gevallen. Opnieuw sloegen mensen massaal op de vlucht, ook mijn gezin. Dit keer trokken we de grens over, naar Libanon, omdat ik daar ook veilig zou zijn voor de Syrische dienstplicht. Het leger ingaan betekent: doden of gedood worden. Dat wilde ik allebei niet.’ 

Gevangengenomen
‘Het leven in Libanon is niet makkelijk voor Syrische vluchtelingen. We hebben amper rechten. Op een dag werd ik opgepakt bij een van de vele controleposten en direct gevangengenomen. Ik dacht dat ik mijn gezin nooit meer zou terugzien: dat ik zou worden uitgezet naar Syrië of nooit meer zou worden vrijgelaten. Maar plots lieten ze mij gaan. Ik kreeg één waarschuwing mee: verlaat binnen een maand het land.’

Afscheid
‘Het afscheid van mijn gezin was erg verdrietig. Je vertrekt met de hoop om ooit weer herenigd te worden. Alleen die hoop houdt je op de been. Mijn vrouw en kinderen meenemen op de vluchtreis, was geen optie. De tocht, via Irak, Turkije en Griekenland, is levensgevaarlijk. Er waren momenten dat ik dacht: ik zie mijn gezin nooit meer terug. Op die momenten dacht ik aan mijn jongste zoon. Die nog zo klein was toen ik vertrok. Hem moest ik nog leren kennen.’

Wachten
‘Na een reis van vijf maanden kwam ik aan in Nederland. Vanaf dat moment begon het lange wachten op mijn gezin. Mijn vrouw begreep dat ik niets kon doen aan de lange wachttijden voor de asielprocedure en de gezinsherenigingsprocedure, maar mijn kinderen niet. “Wanneer mogen we naar jou toekomen, papa?”, vroegen ze huilend aan de telefoon.’

Helemaal klaar 
‘Ondertussen bereidde ik me voor op hun komst. Ik vond een stageplek en startte een opleiding tot heftruckchauffeur. Mijn buurvrouw maakte de gordijntjes voor de kinderkamers en met mijn buurman haalde ik de raceautobedden voor mijn zoontjes op via Marktplaats. Hun kamertjes waren klaar, maar het bleef oorverdovend stil in huis. Dat ik nu hun stemmetjes weer in huis kan horen, is iets onbeschrijfelijks.'

Eindelijk rust
‘De afgelopen tien jaar heeft mijn gezin geen stabiliteit gekend. Soms hadden we een plek om even te verblijven, maar altijd met de angst om plotseling te moeten vluchten. Nu mijn gezin hier eindelijk is, is die angst voorbij. Eindelijk hebben zij de rust die ze zo lang hebben gemist.’

UPDATE: Hoe is het nu? Mohamad vertelt

Warm welkom
‘Mijn buren leefden de weken voor de komst van mijn gezin erg met me mee. Toen mijn gezin en ik terugkwamen van Schiphol, hadden zij de voortuin helemaal versierd met vlaggen en ballonnen. Ze hadden zelfs een welkomstbord gemaakt met Arabische tekst.’

Naar school
‘Mijn vrouw en kinderen zijn heel erg blij en ze hebben al wat Nederlandse woorden geleerd! De kinderen kunnen niet wachten tot ze naar school mogen. Toen mijn gezin nog in Libanon verbleef, paste mijn oudste dochter veel op haar jongeren broertjes; mijn vrouw was soms dagen weg om de documenten voor de hereniging in orde te laten maken. Nu kan mijn dochter eindelijk lekker ontspannen op haar eigen kamertje.’

Toekomstplannen
‘De maanden voor de hereniging waren erg spannend. Zou het allemaal wel lukken? Die zorgen hielden mij dag en nacht bezig. Pas nu ze veilig bij me zijn, kan ik me weer concentreren op mijn inburgeringslessen en mijn opleiding tot heftruckchauffeur. Binnenkort heb ik mijn theorie-examen. “Succes met jouw belangrijke toets!”, roepen mijn kinderen.’ 

Met hulp van VluchtelingenWerk is Mohamad na ruim twintig maanden herenigd met zijn geliefde Roula en zijn kinderen Rojinda, Abdul Alhanan en Ahmed. Help mee om ook andere vluchtelingen te herenigen met hun gezin!

Help een gezin, doneer direct >>