'Pas nu zijn we weer echt een gezin'

Twee jaar lang kon de Syrische Wael (48) aan niets anders denken dan zijn gezin. Terwijl zijn vrouw en drie kinderen naar Europa vluchtten, bleef hij achter zonder te weten wanneer hij ze weer zou zien. Eindelijk zijn ze weer samen. 'Ik ben heel blij. Een gezin is een driehoek met een vader, moeder en kinderen. Die horen bij elkaar.'

'Midden in de nacht kreeg ik een app van mijn vrouw. Het was een foto van een brief met het logo van de IND. Ik ben het gaan vertalen en daar stond het: "Gefeliciteerd, u bent welkom in Nederland." Hoe dat voelt is onbeschrijfelijk. Even later kwamen de kinderen aan de telefoon vol plannen van wat ze met mij wilden gaan doen. Adam had lang haar, hij wilde het al die tijd pas laten knippen als ik zou komen. De volgende dag ging hij naar de kapper. Mijn andere zoon wilde een fietstocht met mij maken door de buurt. En Hala, mijn oudste, wil graag met me naar de film.'

Familieknuffel
'Zodra ik op Schiphol door de deur kwam, renden mijn vrouw en kinderen op mij af met bloemen. Dat was heel speciaal. De kinderen wilden mij alle drie als eerste omhelzen. Dus het werd één grote familieknuffel. Mijn vrouw was niet veranderd, maar mijn kinderen waren meer gegroeid dan ik had gedacht. Ze voelden ineens volwassen. Dat was ook moeilijk, ik had twee jaar van hun leven gemist, jaren waar ik bij had moeten zijn. Hoe goed mijn vrouw het ook had gedaan, een gezin met één ouder is niet compleet. Pas nu zijn we weer echt een gezin.'

Blij en emotioneel
'De eerste dagen was ik blij, maar ook emotioneel. De kinderen gaven mij een rondleiding door het huis, ze lieten mij alle kamers zien. Dat was mooi, maar ook gek, normaal gesproken laat de vader het huis zien aan zijn kinderen. We waren zo gelukkig. De kinderen wilden allemaal dat ik in hun kamer bleef slapen, dus de eerste nacht sliep ik elk uur in een andere kamer.'

Leven in Nederland
'We praten veel met elkaar. Ze vertellen over hun leven in Nederland. Ik wil zoveel mogelijk weten om snel onderdeel te worden van hun leven hier zodat we de draad weer op kunnen pakken. Ik merk dat mijn kinderen ook geestelijk zijn gegroeid. Door alles wat ze hebben meegemaakt.'

De toekomst
'Alles is nog zo nieuw. Ik weet niet wat de toekomst me gaat brengen. Ik hoop dat ik snel werk vind. In Syrië was ik producent van films en tv-programma’s. Het zou geweldig zijn als ik in Nederland iets kan doen met die ervaring. Nu ben ik veel met mijn gezin, de tijd inhalen die we hebben gemist.'

Meer lezen? Bekijk het verhaal van de hereniging van Helen

Twaalf jaar geleden liet Helen (34) haar driejarige zoontje noodgedwongen achter bij haar ouders in Eritrea. Nooit gaf ze de hoop op om ooit weer met hem samen te zijn. Pas nu kan ze Yafet, inmiddels een puber van vijftien, weer in haar armen sluiten. Na jaren verdriet en stress kijkt ze weer vooruit. 'Nu ben ik echt blij. Ik kan weer lachen en plannen maken voor de toekomst.'